nie mam myśli samobójczych ale to co napisałeś bardzo mi się spodobało, to takie ludzkie
Mam przez miedzę umierającą sąsiadkę, Pani ma 80 lat 2 lata temu przypętało się raczysko wiadomo od 3 tygodni. Są już przeżuty, przez te 3 tygodnie sąsiadka ze słabszej starszej Pani która wstawała raniuteńko, paliła w piecu i przygotowywała domowe sprawunki stała się wiurkiem. Nie mam śmiałości odwiedzić tej Pani, chciałbym ale się boję. Boję się jej reakcji i własnej nie wiem czy będę w stanie bezczelnie ją okłamywać że będzie dobrze. Ta Pani nie wie że to raczek dzieci zdecydowały że nie może tego wiedzieć bo zgaśnie natychmiast, w tej sytuacji to najmądrzejsze wyjście. Ta Pani jednak wie doskonale co się dzieje i już pogodziła się ze śmiercią. dostaje silne leki przeciw bólowe, raczysko opanowało brzuch sąsiadka nie je od jakiegoś czasu, każdy kęs jest zwracany. Organizm sam skraca funkcjonowanie aby tego nie przedłużać. Do domu zagląda 5 dzieci z żonami, mężami, wnukami. Podziwiam ich, oni widzą że mama umrze i radzą sobie z tym tak niesamowicie dzielnie, sąsiad mówi że był przygotowany na to od pewnego czasu, w takich chwilach myślę o moich rodzicach o tym że chciałbym być przy nich kiedy będzie ich koniec, zastanawiam się nad własną śmiercią, w jakich okolicznościach? jak? gdzie? czy będzie boleć? Niesamowite jak życie jest kruche a moment kiedy będzie trzeba odwalić kitę jest nieunikniony. Chciałbym umrzeć w domu, w moim pokoju w lubuskim przy otwartym oknie latem gdy kwitnie bez.
Ten Adolf Hitler to dziwny człowiek. Nigdy nie zostanie kanclerzem, najwyżej ministrem poczty, a i to bardzo wątpliwe! To tylko zarozumiały Czech, który wynurzył się z rynsztoka. Że ludzie się go boją, oto czego nie mogę pojąć! Najdalej za rok zostanie zapomniany, a o jego partii, młodych łobuzów nikt nawet nie będzie mówił.”
[Paul von Hindenburg w rozmowie z gen. Schleicherem i bp. Münsteru, 24-02-1931]
ale pewnie spełnił jakieś swoje marzenie jak by było jak 
niech się inni nie męczą